Αν όχι πολιτική ηλιθιότητα, ιδιοτέλεια μήπως;

Του Όμηρου Αλεξάνδρου
Οικονομολόγου, Εγκεκριμένου Λογιστή - Ελεγκτή

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο μου με το οποίο απεκάλεσα ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ την στάση των ψηφοφόρων των τριών μεγάλων κομμάτων να ψηφίζουν για δεκαετίες τώρα τα ίδια αυτά κόμματα παραγνωρίζοντας την καταστροφή που αυτά προκάλεσαν στην Κύπρο και τον Λαό της, έχω να προσθέσω τα ακόλουθα:

Οι πιο πολλοί από αυτούς που θύμωσαν μαζί μου είναι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα της Κυπριακής Μπανανίας, ίσως όχι τυχαία και εξηγώ πιο κάτω γιατί:

O ευρύτερος δημόσιος τομέας αριθμεί περί τους 70Χιλ την πλειοψηφία των οποίων διόρισε το κομματικό κατεστημένο. Αν υποθέσουμε ότι αυτοί είναι νυμφευμένοι τότε αριθμούν 140Χιλ. Αν υποθέσουμε συντηρητικά ότι αυτοί έχουν μόνο ένα και όχι δύο και τρία παιδιά τότε πάμε στις 210Χιλ. Άφησα κατά μέρος άλλους στενούς τους συγγενείς. Αν δε σε αυτούς προσθέσουμε και τους συνταξιούχους του ευρύτερου δημόσιου τομέα τότε φθάνουμε αισίως στις 400 χιλιάδες περίπου. Σημειώστε και κρατείστε αυτό τον αριθμό, που είναι η πλειοψηφία του συνόλου του εκλογικού σώματος, για να αντιληφθείτε καλύτερα τα όσα θα σας αναφέρω πιο κάτω:

Από καταβολής κυπριακής Δημοκρατίας οι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι αβοίβονται κατά μέσω όρο με υπερδιπλάσιες αμοιβές από αυτές του ιδιωτικού τομέα. Σήμερα εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα τρέμουν μήπως απολυθούν και χάσουν μισθούς πείνας των 500 και 600 ευρώ ενώ την ίδια στιγμή οι δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν πολλαπλάσιους μισθούς και συνταξιοδοτικά ωφελήματα, και την σιγουριά ότι, ότι και να πράξουν θα έχουν και τις προαγωγές τους, και την μονιμότητα τους, και τις αυξήσεις τους. Ποία λοιπόν τάξη έχει συμφέρον να διατηρεί το σύστημα, ο ιδιώτης η ο δημόσιος;

Την μεγάλη ζημιά σε αυτή την στρέβλωση και το χάσμα μεταξύ απολαβών του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα την ξεκίνησε ο Μακάριος και ο Γιωρκάτζιης, μέσα σε ένα κλίμα αντιπαράθεσης μεταξύ τους, ποίος θα βολέψει περισσότερους δικούς του για να νοιώθει πιο ασφαλής και να επικρατήσει. Ακολούθως μετά τον θάνατο του Μακαρίου, την ίδια τακτική εφάρμοσε ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ και Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας για 10 χρόνια, (Ταυτότητες ΔΗΚΟ) Σπύρος Κυπριανού. Συγκεκριμένο στέλεχος του ΔΗΚΟ και των πανίσχυρων συντεχνιών των δημοσίων υπαλλήλων μου ανάφερε πρόσφατα το εξής: 

Σαν ηγεσίες των δημοσίων υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα είχαμε συνάντηση με τον Σπύρο για να προωθήσουμε κάποια μισθολογικά μας αιτήματα, ο Σπύρος μας ξάφνιασε όλους με την στάση του, μας έδωσε πολύ περισσότερη αύξηση μισθών απο αυτή που του ζητήσαμε. Τότε το ποσοστό του ΔΗΚΟ εκτοξεύτηκε στο ιστορικά ψηλό ποσοστό του 28%. Ανάλογη τακτική ακολούθησαν και οι μετέπειτα κυβερνήσεις των άλλων δύο κομμάτων του παλαιοκομματικού κατεστημένου ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ με αποτέλεσμα η ΠΑΣΥΔΥ να εξελιχθεί σήμερα κράτος εν κράτη, μια που αυτή ανεβάζει και κατεβάζει εξουσίες.

Μια από τις κρυφές μου ελπίδες με την αχρείαστη έλευση της ΤΡΟΙΚΑ ήταν η προσδοκία ότι θα μπορούσε να επέλθει κάποιος εξορθολογισμός του κόστους και της παραγωγικότητας του ευρύτερου δημόσιου τομέα και η άμβλυνση του χάσματος μεταξύ απολαβών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Αντί αυτού η ΤΡΟΙΚΑ τσάκισε τον τραπεζικό μας τομέα και την οικονομία με αποτέλεσμα τα σπασμένα να τα πληρώνει σήμερα ο ιδιωτικός τομέας και κυρίως οι νέοι επιστήμονες που καταφεύγουν μαζικά στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά για να επιβιώσουν. Η μείωση των μισθών του δημόσιου τομέα που επέβαλε η ΤΡΟΙΚΑ, ήταν γύρω στο 15%, αντισταθμίστηκε όμως με την πτώση των τιμών και του αποπληθωρισμού με αποτέλεσμα η πραγματική αγοραστική του δύναμη να είναι ακόμη μεγαλύτερη και από αυτή που υπήρχε πριν από την μείωση.

Ακούσατε ποτέ να απολυθεί ποτέ υπάλληλος του δημόσιου τομέα γιατί δεν κάνει την δουλειά του η για κάποια παράνομη η παράτυπη συμπεριφορά; Εγώ ποτέ δεν άκουσα να απολύθηκε κανείς, αντίθετα μάλιστα άκουσα πολλές φορές να προάγονται υπάλληλοι που δεν είναι καλοί στην δουλειά τους γιατί αυτοί έχουν τις πλάτες των πολιτικών και των κομμάτων που τους διόρισαν. Πρέπει να τονίσω ότι δεν έχω τίποτα με την δημοσιοϋπαλληλική τάξη, αντίθετα θεωρώ ότι στη πλειοψηφία της αποτελείται από πολύ εργατικούς και ευσυνείδητους υπαλλήλους.

Τώρα καταλάβατε γιατί στην Κύπρο τα 3 μεγάλα κόμματα εξουσίας δεν χάνουν την εκλογική τους δύναμη για δεκαετίες τώρα; Γιατί πέραν του κομματικού πατριωτισμού και της πολιτικής ηλιθιότητας στην οποία αναφέρθηκα και για την οποία κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν, υπάρχει κυρίως η ιδιοτέλεια και το προσωπικό συμφέρον τόσο στον ιδιωτικό, αλλά κυρίως στο Δημόσιο τομέα. Αν αυτή η αλληλεξάρτηση δεν σπάσει με τον έναν η τον άλλο τρόπο, η Κύπρος ποτέ δεν θα απαλλαγεί από αυτό το ελεεινό και διεφθαρμένο κομματικό κατεστημένο.







ΠΗΓΗ